Kiedy jeszcze zajmowałam się pływaniem, zawsze starałam się pobić swój rekord. Współzawodniczki zawsze dostarczały tej ekstra motywacji, ale zmierzenie się z samą sobą wydawało się bezpieczniejszą opcją, nawet w tak rywalizującym ze sobą środowisku. Jak bardzo chciałam wygrać, tak bardzo chciałam pozostać lubianą.

Kiedy po raz pierwszy spróbowałam kolarstwa, mój trener i duchowy przewodnik powiedział przed pierwszymi zawodami: Kiedy stajesz na starcie, popatrz na inne zawodniczki i pomyśl „Macie przerąbane!”. Pomyślałam, że to wyjątkowo dziwna motywacja i potoczyłam się na linię startu, ale powtórzyłam jego słowa jeszcze raz w głowie i nagle olśniło mnie, jak dobrze pozbyć się wszelkich ograniczeń i móc skupić się na czystej rywalizacji, na sobie i pogodzić się z naturalną zawartością współzawodnictwa.

We współzawodnictwie albo wygrywasz, albo przegrywasz, nie ma nic pośrodku. Zawodnicy prezentują się z najlepszej strony, motywują się wzajemnie do przekraczania granic. Z tarczą czy na tarczy, zawsze staram się wynieść coś lepszego z każdego startu, staram się być lepszą. Pod tym względem, każda rywalka jest moim sprzymierzeńcem. Kiedy staję na starcie i uruchamiam swoją wewnętrzną rywalkę, jestem sprzymierzeńcem dla innych.

W profesjonalnym kolarstwie rywalizacja jest wszystkim, a cała moja dotychczasowa kariera polegała na obsesyjnym analizowaniu szczegółów, które miały doprowadzić mnie do zwycięstwa. Wiem, że na każdym zakręcie działa równanie matematyczne oparte o wytrzymałość włókien węglowych w mojej ramie i momentu sił działających na nie. Dostrzegam każdy milimetr i każdy niuans karbonowej konstrukcji. Ale czasem po prostu muszę porzucić zajmujący świat liczb i zależności i powrócić do czystej rywalizacji, by poczuć, że naprawdę żyję.

Na wzgórzach wybrzeża Pacyfiku poranna mgła zmiękcza światło i nasze głosy, kiedy razem ze znajomymi wjeżdżamy w rytm drogi, rozpoczynając dzień bez konkretnego celu. Odkrywamy nowe ścieżki, zakurzone i zapomniane, używane z rzadka, schowane gdzieś w środku lasów. Na takich rowerach, z takimi przyjaciółmi, każdy teren i droga są w zasięgu. Przepływamy ponad przeszkodami, straszymy pasące się bydło i raczymy się suchymi dowcipami na luźnych zjazdach. Walcząc z wiatrem od morza, napieram nie po to, by cokolwiek udowadniać, ale by odkryć limit swoich możliwości – niezmierzony i niemierzalny zarazem. To jednocześnie mordercze starcie, jak i element rozrywki, oczekiwany i witany z radością.

Nawet gdy szukam wytchnienia od swojej pracy, znajduję je na rowerze, gdzieś w trasie z przyjaciółmi, trwając w poszukiwaniach nowych wyzwań. Ścigamy się do granic miasta, do horyzontu, czy do tej linii, która zawsze jest zaraz za nim. Bez numerów startowych, bez punktów, bez nagród, bez litości.

Przegląd linii Synapse Carbon Womens